Sałata szklarniowa

Gatunek: SAŁATA SZKLARNIOWA

Sałata siewna – Lactuca sativa L.
Rodzina:Astowate-Asteraceae
Pochodzi od dzikiego gatunku występującego w Indiach, Iranie, Azji Mniejszej. Sałata była już uprawiana w V i IV w. p.n.e. w starożytnej Grecji i w Rzymie. Do Polski została sprowadzona dopiero na początku XVI w. W zależności od sposobu użytkowania i uprawy wyróżnia się: sałatę kruchą, sałatę masłową, sałatę rzymską, sałatę liściową i sałatę łodygową.
Większość odmian botanicznych sałaty ( z wyjątkiem sałaty łodygowej) wytwarza rozety liściowe lub główki osadzone na krótkiej łodydze.
Wartość odżywcza sałaty wynika z zawartości soli mineralnych (wapnia, żelaza) oraz witaminy A , C, E i witamin z grupy B. Odmiany sałaty liściowej oraz głowiastej o luźnych, ciemnozielonych liściach zawierają więcej witamin, aniżeli pozostałe.
Wymagania:sałata jest rośliną klimatu chłodnego i najlepsze warunki do uprawy tego warzywa występują na terenach nadmorskich i podgórskich. Roślina jest wrażliwa na niedobór światła w początkowym okresie uprawy. Mimo wysokich wymagań wodnych sałata nie znosi jej nadmiaru w glebie (główki gniją). Sałacie szkodzi za niska lub zbyt wysoka wilgotność powietrza. Najlepsze do uprawy sałaty są gleby gliniasto-piaszczyste. Warzywo można uprawiać na madach, czarnych ziemiach i glebach torfowych. Sałata jest uprawiana pod szkłem. Uprawia się ją z rozsady. Zbiór główek lub rozet liściowych wykonuje się stopniowo, w miarę ich dorastania.